به گزارش آناژورنال، دانشمندان برای نخستین بار موفق شدند از سلول‌های پوست انسان تخمک بسازند که توانایی ایجاد رویان اولیه انسانی را دارد؛ دستاوردی که چشم‌انداز درمان ناباروری را متحول می‌کند.
چگونه دانشمندان این دستاورد را محقق کردند؟
محققان دانشگاه بهداشت و علوم اورگن با ترکیب روشی شبیه‌سازی‌شده، لقاح و تحریک شیمیایی، توانستند سلول‌های پوستی را به تخمک تبدیل کنند.
این تخمک‌ها قادر به ایجاد رویان‌های اولیه انسانی هستند. این پروژه بخشی از تلاش‌های گسترده برای تولید مصنوعی سلول‌های جنسی انسان است.
اهمیت این کشف در درمان ناباروری چیست؟
این فناوری می‌تواند به زنانی که به دلیل یائسگی زودرس، افزایش سن یا درمان‌های سرطان تخمک ندارند، امکان باروری دهد.
پائولا آماتو، متخصص غدد تولیدمثل، معتقد است که این روش می‌تواند زوج‌ها را قادر سازد فرزندی داشته باشند که از نظر ژنتیکی به هر دو شریک مرتبط باشد.
محدودیت‌ها و چالش‌های فعلی
کاتسو هیکو هایاشی، پژوهشگر سلول‌های بنیادی، تأکید می‌کند که این روش هنوز برای کاربرد بالینی آماده نیست.
در آزمایش‌ها، بسیاری از تخمک‌های تولیدشده قادر به تکمیل فرآیند تقسیم کروموزومی نبودند و هیچ رویانی از مرحله بلاستوسیست فراتر نرفت.
فرآیند علمی چگونه انجام شد؟
پژوهشگران ابتدا هسته یک تخمک انسانی را خارج و با هسته سلول پوستی جایگزین کردند. سپس از مولکولی به نام روسکوویتین برای آغاز فرآیند کاهش کروموزوم‌ها استفاده کردند.
این فرآیند باعث شد برخی تخمک‌ها بتوانند رویان‌های اولیه بسازند، اگرچه تقسیم‌ها کامل و دقیق نبود.
دستاورد یا اثبات مفهوم؟
به گفته آماتو، نتیجه این تحقیق اثبات مفهومی مهم بود که نشان داد امکان تبدیل سلول‌های پوست به تخمک و ایجاد رویان انسانی وجود دارد.
وی تخمین می‌زند دست‌کم یک دهه طول می‌کشد تا این روش به مرحله آزمایش‌های بالینی برسد، با این حال قوانین فعلی در ایالات متحده چنین آزمایش‌هایی را محدود می‌کند.
سوالات متداول
دانشمندان چگونه تخمک انسانی ساختند؟
با استفاده از روش کلون‌سازی و ترکیب آن با لقاح و تحریک شیمیایی، سلول‌های پوست انسان به تخمک تبدیل شدند.
هدف اصلی این تحقیق چیست؟
تولید تخمک و اسپرم مصنوعی برای کمک به درمان ناباروری و ایجاد امکان باروری برای افرادی که تخمک ندارند.
چه محدودیت‌هایی در این روش وجود دارد؟
کارایی پایین، تقسیم‌های کروموزومی ناکامل، نیاز به تخمک‌های اهدایی و محدودیت‌های قانونی مهم‌ترین چالش‌ها هستند.
آیا این روش آماده استفاده بالینی است؟
خیر، دانشمندان معتقدند حداقل یک دهه زمان لازم است تا این روش وارد مرحله آزمایش‌های بالینی شود.
آینده این فناوری چگونه خواهد بود؟
پژوهشگران انتظار دارند این فناوری بتواند تحولی بزرگ در زمینه درمان ناباروری ایجاد کند و منجر به دستاوردهای تازه‌ای در زیست‌شناسی تولیدمثل شود.
